مقدمه‌ای کوتاه بر یک مقاله‌ی بلند:
حسین غفاری میگوید:
من که خودم پایه‌ی حرف زدن و بحث کردن درباره‌ی فضاهای رسانه‌ای و اهل حضور در جلسات دانش آموزی و دانشجویی مختلف با موضوعات سواد رسانه‌ای هستم، چندی پیش به عنوان مستمع به جلسه‌ای دعوت شدم که قرار بود در آن از خطرات رسانه‌های نوین سخن گفته شود. با خودم می‌گفتم که احتمالاً یا حرف‌هایی از قبیل نمادشناسی فراماسونری در فلان بازی اینترنتی می‌شنویم یا تکرار مکرراتی از یهودی بودن فلان سرمایه‌دار صاحب رسانه و .
سخنران جلسه، حجت‌الاسلام محمد کهوند»، را نمی‌شناختم. اما همین که طلبه بود و خوش صحبت و از چیزی حرف می‌زد که خودش تجربه کرده بود و یافته‌های تحقیقات دست اول خودش را ارایه می‌داد خوشم آمد. هر چند که همان نگاه بدبینانه و منفی به اصل رسانه‌های نوین -که انتظارش را داشتم- داشت، اما -آن‌طور که انتظارش را نداشتم- در دام انفعال نیفتاده بود و با هیجان از راهکارهای ملی بهره‌برداری مثبت از دستاوردهای دیجیتال حرف می‌زد. از همه مهم‌تر رویکرد او به رسانه، رویکری تربیتی بود و همین موجب شده بود که بسیاری از آن‌چه می‌گفت برایم آشنا و پذیرفتنی باشد. مثل این که ما دو نفر سال‌ها جدای از هم روی یک پروژه کار کرده‌ایم و بی‌خبر از کارهای هم، به یک راه‌حل رسیده‌ایم.
بعد از اتمام جلسه چند دقیقه‌ای صحبت کردیم و او لطف کرد و نتیجه‌ی ساعت‌ها زحماتش را بی‌منت در اختیارم گذاشت.
*
از میان همه‌ی یادداشت‌هایی که در این چند ساله در موضوع سواد رسانه‌ای» خوانده‌ام، مقاله‌ای که حجت‌الاسلام محمد کهوند» و دوستانش نوشته‌اند، مفصل‌ترین و دقیق‌ترین توصیه‌های ممکن برای بکارگیری ابزارهای رسانه‌ای نوین با نگاهی آموزشی و خانوادگی است. هر چند که این مقاله پیش از این با ویرایش‌های گوناگون در چند سایت غیرتخصصی منتشر شده است، اما نسخه‌ی کاملی که از نویسنده‌ی محترم آن گرفتم از سایر نسخه‌های اینترنتی آن جامع‌تر است.
هر چند که شاید اگر خودم حوصله و همت می‌داشتم و آن‌چه بارها در جاهای مختلف گفته‌ام مکتوب می‌کردم، ادبیاتی غیر از این داشت، اما از نظر طرح کلی اندیشه و رویکرد تربیتی تفاوت چندانی نمی‌کرد. لذا از شما دعوت می‌کنم این نوشتار دقیق و مفصل را که در آن تقریباً دخل و تصرفی نکرده‌ام حتماً بخوانید.
درباره این سایت